Bootstrapping ¶

Bootstrapping to proces przygotowania środowiska działania aplikacji przed jej uruchomieniem, w celu przyjęcia i przetworzenia przychodzącego żądania. Mechanizm ten zachodzi w dwóch miejscach: skrypcie wejściowym i w samej aplikacji.

Skrypt wejściowy zajmuje się rejestracją autoloaderów klas dla poszczególnych bibliotek, wliczając w to autoloader Composera poprzez jego plik autoload.php i autoloader Yii poprzez plik klasy Yii. Następnie skrypt wejściowy ładuje konfigurację i tworzy instancję aplikacji.

W konstruktorze aplikacji zachodzi następujący proces bootstrappingu:

1. Wywołanie metody preInit(), która konfiguruje niektóre z właściwości aplikacji o wysokim priorytecie, takich jak basePath.
2. Rejestracja obsługi błędów.
3. Inicjalizacja właściwości aplikacji za pomocą utworzonej konfiguracji.
4. Wywołanie metody init(), która uruchamia proces bootstrappingu komponentów za pomocą metody bootstrap().
   • Załadowanie pliku manifestu dla rozszerzeń vendor/yiisoft/extensions.php.
   • Utworzenie i uruchomienie komponentów bootstrapowych zadeklarowanych przez rozszerzenia.
   • Utworzenie i uruchomienie komponentów aplikacji i/lub modułów, zadeklarowanych we właściwości bootstrapowej aplikacji.

Ponieważ proces bootstrappingu jest wykonywany przed obsługą każdego żądania, niezwykle istotnym jest, aby był lekki i zoptymalizowany tak bardzo, jak to tylko możliwe.

Należy unikać rejestrowania zbyt dużej ilości komponentów bootstrappingowych. Wymagane jest to tylko w przypadku, gdy taki komponent powinien uczestniczyć w całym cyklu życia obsługi przychodzącego żądania. Dla przykładu, jeśli moduł wymaga zarejestrowania dodatkowych zasad przetwarzania adresów URL, powinien być wymieniony we właściwości bootstrapowej, aby nowe zasady mogły być wykorzystane do przetworzenia żądania.

W środowisku produkcyjnym zaleca się zastosowanie pamięci podręcznej kodu, takiej jak PHP OPcache lub APC, aby zminimalizować czas konieczny do załadowania i przetworzenia plików PHP.

Niektóre duże aplikacje posiadają bardzo skomplikowaną konfigurację, składającą się z wielu mniejszych plików konfiguracyjnych. W takim przypadku zalecane jest zapisanie w pamięci całej wynikowej tablicy konfiguracji i załadowanie jej stamtąd bezpośrednio przed utworzeniem instancji aplikacji w skrypcie wejściowym.